“Ik heb je nog nooit zo gezien tijdens een concert”, merkt blogparty op na afloop van het concert in de Nieuwe Nor te Heerlen. “Dat klopt”, antwoord ik, “omdat je mij nog nooit bij een concert van Atari Teenage Riot hebt gezien.” Waar blogparty op doelde was mijn uitbundige gespring, gestuiter, gedans en andere uitingen van euforie. Dat effect heeft ATR namelijk op mij. Niet anders dan die eerdere keren toen ik de band live meemaakte, onder andere in de Effenaar en op Pinkpop. De tel ben ik een beetje kwijt, maar dit is het vijfde of zesde ATR optreden dat ik bijwoon sinds medio jaren 90. Nu moet ik er wel bij zeggen dat de triggers om wild te gaan jumpen of me in het gedruis te storten bestaan uit een aantal specifieke ATR songs. Daaronder vallen sowieso alle nummers die te vinden zijn op het debuutalbum “1995” (later ook uitgebracht als “Delete yourself!” en “Burn Berlin burn”). Het is namelijk een van mijn favoriete platen ooit, één van die albums die de koffer ingaat wanneer ik naar een onbewoond eiland zou worden gestuurd en ik maar vijf platen mag meenemen. Dat ATR op hun laatste album “Is this hyperreal?” grotendeels is teruggekeerd naar de sound en de muzikale variatie van dat debuut, vind ik dan ook een goede ontwikkeling.
De hoogtepunten van de set, die van mij althans, zijn de ‘triggers’ waar ik het eerder over had. De eerste tonen van de snelle speedmetalriff waarmee “Into the death” van start gaat, doen bij mij het eerste knopje omzetten, “Atari teenage riot” met zijn “Smells like teen spirit” sample stuurt signalen naar mijn voeten die ze op en neer van de grond af laten gaan, en het laatste zetje wordt gegeven door “Hetzjagd auf Nazis!” waar slechts een wildemandans op van toepassing is. “Speed” doet wat de titel belooft (en laat me nog het meest zweten), “Destroy 2000 years of culture” is ATR’s eigen boodschap in relatie tot het (vermeende) wereldeinde en “Revolution action” wordt als laatste molotovcocktail over de barricade geworpen. Althans, dat hoop ik niet want ik sta in de startblokken voor “Midijunkies”, de voor de hand liggende toegift. Maar eh… die komt dus niet. Daar zal ook die kerel met zijn “Midijunkies” T-shirt van hebben gebaald. De lichten floepen aan en de DJ zet een plaatje van The Prodigy op. Jammer, maar het kan de pret niet drukken, temeer omdat ik Alec na afloop (wederom) de hand mag schudden, Nic Endo en Ik Indo met elkaar op de foto gaan, en ik dit als de explosieve aftrap beschouw van mijn twee weken durende vakantie. Start the riot…NOW!
Meer foto’s hier! En een ander verslag daar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten